Disleksi ve ELT: Sınıfta genç öğrencilere nasıl yardımcı olunur?

app Languages
Bir çocuk elinde kalemle masaya oturmuş, öğretmenine bakıyor ve gülümsüyordu

Genç öğrencilere İngilizce öğretirken, sınıfınızda zorlanan birkaç öğrenci olduğunu görebilirsiniz. Ancak bazen nedenini söylemek zor olabilir. Dil seviyelerinin düşük olması mı? Yoksa disleksi gibi genel bir bilişsel farklılık nedeniyle sınıf çalışmasını zor mu buluyorlar?

Sınıfta genç disleksik öğrencilere nasıl yardımcı olunur?
Gizlilik ve çerezler

İçeriği izleyerek, app'ın bir yıl boyunca pazarlama ve analiz amacıyla izleyici verilerinizi paylaşabileceğini ve bunu çerezlerinizi silerek geri alabileceğinizi onaylamış olursunuz.

Peki disleksi anlayışınızı nasıl geliştirebilirsiniz? Ve disleksi olan öğrencilerin sıklıkla karşılaştığı zorlukları yumuşatmak için öğretim yöntemlerinizi nasıl uyarlayabilirsiniz?

Disleksi genç öğrencilerde kendini nasıl gösterir?

Öğrenciler, İngilizce ikinci bir dil olarak öğrenirken genellikle heceleme, telaffuz ve okuduğunu anlama ile mücadele ederler. Öğretmenlerin bu sorunların sadece düşük bir İngilizceseviyesine mi yoksa disleksi gibi bilişsel bir bozuklukla mı ilişkili olduğunu ayırt etmesi zor olabilir. Peki bunu nasıl anlayabiliriz?

Bazı açık göstergeler var:

  • Yazılı çalışma konuşma yeteneğinden daha düşük bir seviyede olduğunda
  • Dizileri hatırlamada zorluk: örneğin haftanın günleri
  • Yüksek sesle okurken kelimeleri atlamak veya eklemek

Ve davranışsal işaretler de olabilir. Tuvalete gitmeyi istemek veya kalem aramak gibi sürekli olarak işten kaçınma taktikleri uygulayan bir öğrenciniz varsa, bu, disleksi veya başka bir nöroçeşitliliğin bir sonucu olarak sınıfta mücadele ettiklerinin bir işareti olabilir.

Disleksinin en büyük sinyali, zeka ve yazılı çıktı arasındaki açık farktır. Konuşma görevlerinde ve dinlemede iyi performans gösteren bir öğrenciniz varsa, ancak okuma seviyeleri orantısız bir şekilde düşükse ve yazılı çalışmaları dil becerilerini yansıtmıyorsa, bu disleksinin göstergesi olabilir.

ELT bağlamında genellikle çok az destek vardır, ancak öğrencilerinizin performansında ve sonuçlarında büyük bir fark yaratabilecek, uygulaması kolay bazı değişiklikler vardır.

Sınıf ortamı

İlk adım, sınıfınızın disleksi dostu olduğundan emin olmaktır. Öğretmenler kendilerine şu soruları sormalıdır:

  • Oda ne kadar iyi aydınlatılmış?
  • Oda ne kadar düzenli?
  • Belirli bilgileri nereden aldığınız belli mi?
  • Anahtar kelimeler ve kelimeler duvarlarda mı?
  • Görüş hatları net mi?

Dikkate alınması gereken ikinci adım, öğrencilerden nasıl çalışmalarını istediğimizdir:

Bir takım içindeki disleksik güçlü yönlere oynayarak, öğrencinin becerilerinin tanınmasına yardımcı olur ve akranlarının onları zorluğa neden olabilecek daha standart görevlerle desteklemesine olanak tanır.

İşaretleme ve değerlendirme

Standartlaştırılmış bir sistemde değişiklik yapmak zor olabilir. Öğrencilere not vermenin geleneksel yöntemi çıktıya göredir. Ancak çıktı derecelendirme, yani. Öğrencilerin ürettikleri çalışmaları derecelendirmek sorunları da beraberinde getirir.

Çıktıya göre not verirseniz, öğrenciler geçmeleri gereken seviyeye ulaştıklarında denemeyi bırakacaklar ve mücadele eden disleksik öğrenciler hayal kırıklığına uğrayacak ve pes edeceklerdir. Bunun yerine, çalışmanın arkasındaki düşünce sürecini ve ilgili zaman ve çabayı değerlendirdiğiniz girdiye göre derecelendirmeyi düşünün.

Eğitim Direktörünüz değerlendirme sisteminde bir değişikliği desteklemese bile, sınıfınıza sadece disleksi olan öğrencileri değil, tüm öğrencilerinizi motive edecek bazı resmi olmayan girdi notlarını dahil edebilirsiniz.

Disleksibilimi

Bilginin güç olduğunu söylemek bir gerçektir, ancak bir öğretmen olarak disleksi hakkında ne kadar çok şey bilirseniz, öğrencilerinizin öğrenmesi üzerindeki etkilerini azaltmak için o kadar çok şey yapabilirsiniz.

Disleksinin ne olduğuna dair bir dizi teori var: hemisferik denge teorisi ve zamansal işleme teorisi var. Bu teoriler, disleksiyi beyindeki gelişimsel bir sorun olarak anlar. Disleksiyi bu şekilde ve öğretmenlerin öğrencilerinin yaşadığı zorlukları nasıl yumuşatabileceğine erişebiliriz.

Genç öğrenciler için fonetik farkındalığa odaklanmayı deneyin. Fonemik farkındalık - kelimeleri kurucu seslere ayırmak - disleksik öğrenciler için son derece yararlıdır.

Öğretmenler, öğrencileri sınıfta test ederek bu konuda çalışmalarına yardımcı olmalıdır. Bunu yapmak için en iyi kozlar, bilgi kartları, eşleştirme oyunları ve anımsatıcılar gibi oyunları kullanabilirsiniz.

Örneğin, bilgi kartları kullanarak öğrencilerinizin sesler hakkındaki farkındalıklarını test edebilirsiniz: "su aygırı kulağa mutlu geliyor mu?" veya "öksürük kulağa hoş geliyor mu?"

Renkleri, ritimleri, büyük kelimeleri yazmayı içeren çok duyusal bir yaklaşım genellikle yararlıdır. Bunlar, dili bloklara ayıran bir yaklaşım olan Orton-Gillingham yönteminin temel ilkeleridir, böylece disleksik öğrenciler bu dilsel blokları tekrar inşa ederek öğrenebilirler.

Öğrenciler gerçekleri öğrenmekte zorlanabilirler - disleksik beyninin her şeyi anlamlandırmak için bağlantıları görmesi gerekir. Yani bu şekilde öğrettiğimizde, yapıyı ve bağlantıları öğretiyoruz ve öğrenciler bir kelimenin nasıl yazıldığını veya telaffuz edildiğini hatırlamaktan daha derin bir anlayışa sahip oluyorlar.

Dilinizedikkat edin

Çocuklar ve gençler, bilinçsiz olsalar bile önyargılarımızı ve klişelerimizi özümserler. Disleksik öğrencilerle uğraşırken kullandığınız dile dikkat etmek inanılmaz derecede önemlidir.

Disleksi hastalarını hemen mücadele etmekle, zorlukla suçlayan 'öğrenme güçlüğü' gibi bir dilden kaçının, aslında öğretim uygun değilse her şey zordur. Ayrıca tıbbi bir dil kullanmamaya çalışın - tedavisi olmayan bir 'disleksi tedavisi' veya 'disleksi teşhisi'. 'Disleksinize rağmen' ifadesini kullanmayın.

Disleksi en iyi kutlanması gereken bilişsel bir farklılık olarak anlaşılır. Doğru destekle, disleksik çocukların yetenekleri ve yetenekleri sınıfta gerçekten parlayabilir - her öğretmenin hedeflemesi gereken bir şey.

Daha fazla okuma/kaynaklar

Orton-Gillingham yaklaşımı hakkında daha fazla bilgi edinmek isterseniz, web sitelerinde birçok var. Disleksi hakkında daha genel bilgi için göz atın ve daha büyük genç öğrenciler için var.

Yabancı dil sınıfında disleksik öğrencileri desteklemek için bu pratik kılavuzu da indirebilirsiniz

app'dan daha fazla blog

  • A young woman sat in a library with headphones around her neck reading a book

    Does progress in English slow as you get more advanced?

    By Ian Wood
    Okuma zamanı: 4 minutes

    Why does progression seem to slow down as an English learner moves from beginner to more advanced skills?

    The journey of learning English

    When presenting at ELT conferences, I often ask the audience – typically teachers and school administrators – “When you left home today, to start your journey here, did you know where you were going?” The audience invariably responds with a laugh and says yes, of course. I then ask, “Did you know roughly when you would arrive at your destination?” Again the answer is, of course, yes. “But what about your students on their English learning journey? Can they say the same?” At this point, the laughter stops.

    All too often English learners find themselves without a clear picture of the journey they are embarking on and the steps they will need to take to achieve their goals. We all share a fundamental need for orientation, and in a world of mobile phone GPS we take it for granted. Questions such as: Where am I? Where am I going? When will I get there? are answered instantly at the touch of a screen. If you’re driving along a motorway, you get a mileage sign every three miles.

    When they stop appearing regularly we soon feel uneasy. How often do English language learners see mileage signs counting down to their learning goal? Do they even have a specific goal?

    Am I there yet?

    The key thing about GPS is that it’s very precise. You can see your start point, where you are heading and tell, to the mile or kilometer, how long your journey will be. You can also get an estimated time of arrival to the minute. As Mike Mayor mentioned in his post about what it means to be fluent, the same can’t be said for understanding and measuring English proficiency. For several decades, the ELL industry got by with the terms ‘beginner’, ‘elementary’, ‘pre-intermediate’ and ‘advanced’ – even though there was no definition of what they meant, where they started and where they ended.

    The CEFR has become widely accepted as a measure of English proficiency, bringing an element of shared understanding of what it means to be at a particular level in English. However, the wide bands that make up the CEFR can result in a situation where learners start a course of study as B1 and, when they end the course, they are still within the B1 band. That doesn’t necessarily mean that their English skills haven’t improved – they might have developed substantially – but it’s just that the measurement system isn’t granular enough to pick up these improvements in proficiency.

    So here’s the first weakness in our English language GPS and one that’s well on the way to being remedied with the Global Scale of English (GSE). Because the GSE measures proficiency on a 10-90 scale across each of the four skills, students using assessment tools reporting on the GSE are able to see incremental progress in their skills even within a CEFR level. So we have the map for an English language GPS to be able to track location and plot the journey to the end goal.

    ‘The intermediate plateau’

    When it comes to pinpointing how long it’s going to take to reach that goal, we need to factor in the fact that the amount of effort it takes to improve your English increases as you become more proficient. Although the bands in the CEFR are approximately the same width, the law of diminishing returns means that the better your English is to begin with, the harder it is to make further progress – and the harder it is to feel that progress is being made.

    That’s why many an English language-learning journey gets abandoned on the intermediate plateau. With no sense of progression or a tangible, achievable goal on the horizon, the learner can become disoriented and demoralised.

    To draw another travel analogy, when you climb 100 meters up a mountain at 5,000 meters above sea level the effort required is greater than when you climb 100 meters of gentle slope down in the foothills. It’s exactly the same 100 meter distance, it’s just that those hundred 100 meters require progressively more effort the higher up you are, and the steeper the slope. So, how do we keep learners motivated as they pass through the intermediate plateau?

    Education, effort and motivation

    We have a number of tools available to keep learners on track as they start to experience the law of diminishing returns. We can show every bit of progress they are making using tools that capture incremental improvements in ability. We can also provide new content that challenges the learner in a way that’s realistic.

    Setting unrealistic expectations and promising outcomes that aren’t deliverable is hugely demotivating for the learner. It also has a negative impact on teachers – it’s hard to feel job satisfaction when your students are feeling increasingly frustrated by their apparent lack of progress.

    Big data is providing a growing bank of information. In the long term this will deliver a much more precise estimate of effort required to reach higher levels of proficiency, even down to a recommendation of the hours required to go from A to B and how those hours are best invested. That way, learners and teachers alike would be able to see where they are now, where they want to be and a path to get there. It’s a fully functioning English language learning GPS system, if you like.