ğپ için öğrenci başarısını artırmanın etkileri

Belgin Elmas
Belgin Elmas
Arkasında bir not tahtası olan bir dizüstü bilgisayarın önünde ders veren bir kadın
Okuma zamanı: 5 dakikadır.

app'ın son raporu, "Yarınınızı İngilizce ile Nasıl Güçlendirirsiniz",eğitimciler için önemli çıkarımlar sunuyor. Raporda, artan İngilizce yeterliliğinin iyileştirilmiş ekonomik ve sosyal sonuçlarla ilişkili olduğu vurgulanıyor. Eğitim kurumları; üniversiteler, kolejler ve okullardaki öğrencilerin farklı ihtiyaçlarını karşılamak için çeşitli pedagojik yaklaşımlar ve öğretim yöntemleri kullanarak, öğrencileri mesleki başarıya hazırlamada çok önemli bir rol oynuyor. Ancak, raporun eğitimciler için önemli bir bulgusu da, öğrencilerin ne yazık ki bu daha iyi sonuçları elde etmek için gereken temel becerilere sahip olmadan öğrenimlerini tamamladıklarıdır.

Ayrıca, raporda belirtildiği gibi, çoğu öğrenci kariyerlerine devam ederken mesleki rollerinin gereksinimlerine yeterince hazırlıklı olma şansına sahip değildir. Bu durum, eğitimcilerin öğrencilerini gerçek dünya zorluklarına etkili bir şekilde hazırladıklarından emin olmak için öğretim ve değerlendirme yöntemlerini eleştirel bir şekilde değerlendirme sorumluluğunu vurgulamaktadır. Özellikle, akademik ve mesleki başarı için risklerin önemli ölçüde arttığı yükseköğretime geçişte bu sorumluluk daha da önem kazanmaktadır.

Raporun verileri beş ülkeden gelmekte olup, Türkiye bu ülkeler arasında yer almamakla birlikte, bulguların çoğu Türkiye'deki İngilizce dil eğitim sistemi için hala geçerlidir. Milli Eğitim Bakanlığı okullarında yabancı dil eğitiminin çoğu öğrenci için ikinci sınıfta başlaması ve bu sürece önemli miktarda zaman ve emek harcanması göz önüne alındığında, küresel dili öğrenmede daha iyi sonuçlar elde edilmesi beklenirdi.

Bu duruma neden olan birçok faktör sıralanabilir, ancak öncelikle eğitim sisteminde dilin nasıl tanımlandığı, öğretildiği ve değerlendirildiğine dair algıyı vurgulamak isterim. İngilizce dersleri genellikle okullarda “öğretilmesi gereken dersler” olarak ele alınmakta ve öğrencilerin yabancı dildeki becerilerini geliştirme yollarına odaklanmak yerine, müfredat “kapsanması gereken konular” ile doldurulmakta ve bu konular büyük ölçüde dilbilgisi ve kelime bilgisine yoğunlaşmaktadır.

Bu durum, değerlendirme uygulamalarına da yansımakta ve döngü esas olarak dilbilgisi ve kelime bilgisi yeterliliğinin öğretilmesi ve değerlendirilmesiyle devam etmektedir. app'ın raporundaki katılımcılar, dilbilgisi ve kelime öğretimine verilen ağır önemin ve hem sınıf içinde hem de dışında dili pratiğe dökmek için yeterli fırsatın olmamasının, iletişim becerilerinin eksikliğine katkıda bulunan üç ana faktör olduğunu belirtmektedir. Eğer bu soru Türk öğrencilere sorulsaydı, muhtemelen aynı üç ana nedeni alırdık. ğپ için burada çıkarılacak sonuç oldukça net: Öncelikle “bir dili bilmenin” ne anlama geldiğini yeniden gözden geçirmeli ve tanımımızı öğretim ve değerlendirme yöntemlerimizle uyumlu hale getirmeliyiz. Bir dili bilmenin, onunla iletişim kuramadıktan sonra ne faydası var?

Pratik yapmak için yeni fırsatlar gerekli

Öğrencilerin hedef dili hem sınıf içinde hem de sınıf dışında kullanma fırsatlarının eksikliğinin bir başka açık sonucu da mevcut. Öğretmenler sınıf söylemine hakim olmaktan kaçınmalı ve bunun yerine öğrencilerin dille aktif olarak ilgilenmeleri için fırsatlar yaratmalıdır. Bu bağlamda, ortak öğrenme engellerini tanımak çok önemlidir, çünkü bu engeller öğrencilerin dil becerilerini kurumsal ortamlarda, mesleki gelişimde ve yetişkin öğrenme ortamlarında etkili bir şekilde uygulama becerilerini önemli ölçüde engelleyebilir. Özellikle Türkiye'de olduğu gibi yabancı dil bağlamında, hedef dillerini günlük yaşamlarında pratik yapma fırsatı olmayan öğrenciler için bu daha da önem kazanmaktadır.

Farklı öğrenme stillerini anlamak, öğretmenlerin görsel, kinestetik veya işitsel öğrenme tercihlerini barındıran katılım stratejileri tasarlamasına ve böylece bireysel öğrencilerin sınırlamalarını ve özel ihtiyaçlarını ele almasına olanak tanıdığı için bu süreçte çok önemlidir. Ders saatinin %80'ine kendi konuşmalarıyla hakim olduğu bildirilen öğretmenler bu konuda birincil sorumluluğa sahiptir. Çoğunluğu ifade eden bu öğretmenler, öğrencileri için aktif katılım ve dil pratiği için fırsatlar yarattıklarından emin olmak için kendilerini izlemelidir.

Öğrenme sürecini günlük bir alışkanlık olarak teşvik etmek

Öğrenciler, dil becerilerini geliştirmek için dili sadece sınıf içinde değil, sınıf dışında da pratik yapmaları konusunda rehberliğe ihtiyaç duymaktadır. Dış etkenler, örneğin kaynaklara sınırlı erişim ve çevresel dikkat dağıtıcılar, öğrenme yeteneklerini önemli ölçüde engelleyebilir. Eğitime teknolojiyi entegre etmek ve öğrencileri sınıf ortamı dışında da öğrenmeye yönlendirmek şüphesiz değerli bir tavsiye olacaktır. Dil öğrenme uygulamaları ve özellikle sosyal medya, öğrencilere dili yaratıcı ve anlamlı yollarla kullanma imkanı sunarak, öğretmen veya akran desteğinin yetersizliğinden ve çevresel dikkat dağıtıcılardan kaynaklanan dışsal engelleri aşmada yardımcı olabilir.

Bir yabancı dili etkili kullanabilmek, örneğin müzakere yapmak, fikir belirtmek ve önerilerde bulunmak gibi alanlar, öğrencilerin sahip olduğu dil becerileri ile ihtiyaç duyulan arasında bir boşluk olduğu belirtilen alanlardır. Bu tür bir sonuç, daha iletişimsel ve görev odaklı dil öğretme yaklaşımlarına geçişi gerektirir ve öğrencilere bu becerileri sadece profesyonel değil, aynı zamanda akademik ve sosyal bağlamlarda da uygulama fırsatları sunar.

Dil yeterliliğinin faydaları konusunda öğrencilerin farkındalığını artırmak, onları da ilham verici bir şekilde motive edebilir. Eğitim müfredatını gerçek yaşam ihtiyaçlarıyla uyumlu hale getirmek ve hem öğrenciler hem de öğretmenler için bunun arkasındaki mantık için farkındalığı artırmak, öğrencilerin kendi hedeflerini daha doğru bir şekilde belirlemelerine ve öğretmenlerinin onları gerçekçi beklentilerle yönlendirmelerine yardımcı olmak için hayati öneme sahiptir.

Motivasyonel öğrenme engellerini anlamak

&ܴdz;‘İlerleme kaydettiğimi hissetmedim’" ifadesi, katılımcıların daha yüksek bir yeterlilik elde etmelerini engelleyen engellerden biri olarak belirtildi ve bu durum, akran baskısı ve değişime direnç gibi içsel zorluklardan kaynaklanan duygusal bir öğrenme engelini vurgulamaktadır. Bu, öğrencilere öğrenme sürecinde ne kadar yol katettiklerini ve daha ne kadar ilerlemeleri gerektiğini fark etmelerine ve takdir etmelerine yardımcı olmanın bir diğer yönünü işaret eder. Ayrıca, motivasyonel engeller önemli bir rol oynar; çünkü bu engeller, öğrenme isteğinin ve merakının kaybolmasından kaynaklanan zorlukları yansıtır ve bu durum öğrencilerin derse katılmamalarına veya kursları reddetmelerine yol açabilir.Global Scale of English (GSE),öğrenici ilerlemesini takip etmek için kesin bir çerçeve sunarak ve özgüvenlerini artırarak duygusal ve motivasyonel engelleri aşmalarına yardımcı olan değerli bir araçtır.

Sonuç olarak, eğitimciler için çıkarımlar listesinin geliştirilebileceği doğru olsa da, en önemli öneri dil öğrenimi ve yeterliliği konusundaki algımızı yeniden değerlendirmekte yatmaktadır. Bu bakış açısındaki değişim, dil eğitimindeki tüm alanlar üzerinde, özellikle öğretim ve değerlendirme yöntemlerinde büyük bir etki yaratacaktır. Dil öğretiminin bu yeni anlayışını benimsemek, sadece dil eğitiminin etkinliğini artırmakla kalmayacak, aynı zamanda öğrencileri gerçek dünya dil kullanımı ve etkileşimi için daha iyi hazırlayacak ve yaşam koşullarını iyileştirecektir.

Yazar hakkında

Prof. Dr. Belgin Elmas, TED Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yabancı Diller Bölümü Başkanı, Türkiye için app GSE Elçisidir. app tarafından geliştirilen Global Scale of English (GSE), İngilizce dil eğitimine katkıda bulunmayı amaçlamakta ve okuma, yazma, konuşma ve dinleme becerilerindeki İngilizce seviyelerini ölçmeyi hedeflemektedir. GSE, öğrencilerin seviyelerine göre her beceride ne öğrenmeleri gerektiğini gösterir ve program ve materyal geliştiriciler, ölçüm ve değerlendirme uzmanları, öğrenciler ve öğretmenler için bir kılavuz niteliğindedir. Dünya çapında 50'den fazla ülkeden 6.000'den fazla akademisyen ve öğretmenin katkısıyla geliştirilen GSE, şimdi İngilizce dışında Fransızca, İtalyanca, İspanyolca ve Almanca dillerinde de mevcuttur.

app, GSE'nin amacını küresel bir kitleye tanıtma çalışmalarını desteklemek için farklı ülkelerden elçiler seçmiştir. Elçiler, öğretmenlere ve öğrencilere rehberlik edecek ve GSE'yi kullanma deneyimlerini paylaşacaktır. Prof. Dr. Belgin Elmas, Türkiye'de uzun yıllardır GSE'yi desteklemiş olup, şimdi de resmi olarak GSE Türkiye elçisi olarak seçilmiştr.

app'dan daha fazla blog

  • A girl sat at a laptop with headphones on in a library

    5 myths about online language learning

    By
    Okuma zamanı: 3 minutes

    Technology has radically changed the way people are able to access information and learn. As a result, there are a great number of tools to facilitate online language learning – an area that’s been the subject of many myths. Here we highlight (and debunk) some of the bigger ones…

    Myth #1: You will learn more quickly

    Although online learning tools are designed to provide ways to teach and support the learner, they won’t provide you with a shortcut to proficiency or bypass any of the key stages of learning.Although you may well be absorbing lots of vocabulary and grammar rules while studying in isolation, this isn’t a replacement for an environment in which you can immerse yourself in the language with English speakers. Such settings help you improve your speaking and listening skills and increase precision, because the key is to find opportunities to practise both – widening your use of the language rather than simply building up your knowledge of it.

    Myth #2: It replaces learning in the classroom

    With big data and AI increasingly providing a more accurate idea of their level, as well as a quantifiable idea of how much they need to learn to advance to the next level of proficiency, classroom learning is vital for supplementing classroom learning. And with the Global Scale of English providing an accurate measurement of progress, students can personalise their learning and decide how they’re going to divide their time between classroom learning and private study.

    Myth #3: It can’t be incorporated into classroom learning

    There are a huge number of ways that students and teachers can use the Internet in the classroom. Meanwhile, app’s online courses and apps have a positive, measurable impact on your learning outcomes.

    Myth #4:You can't learn in the workplace

    Online language learning is ideally suited to the workplace and we must create the need to use the language and opportunities to practise it. A job offers one of the most effective learning environments: where communication is key and you’re frequently exposed to specialized vocabulary. Online language learning tools can flexibly support your busy schedule.

    Myth #5: Online language learning is impersonal and isolating

    A common misconception is that online language learning is a solitary journey, lacking the personal connection and support found in traditional classrooms. In reality, today’s digital platforms are designed to foster community and real interaction. With features like live virtual classrooms, discussion forums and instant feedback, learners can connect with peers and educators around the world, building skills together.

  • Two teenagers sat at a desk in a classroom working together in front of a laptop

    My lifelong learning journey: Why learning English never stops

    By Zarela Cruz
    Okuma zamanı: 4 minutes

    My journey with English began in the unlikeliest of places: a mining camp in southern Peru. As a child, I was fascinated by American culture – the movies, the music, the seemingly limitless world that English opened up. For me, the language was a gateway leading to a deeper understanding and feeling of belonging, making me part of their culture.

  • A classroom scene with a teacher and diverse students engaged in learning, using laptops on desks, in a brightly lit room.

    Is game-based learning technology a waste of time?

    By
    Okuma zamanı: 4 minutes

    We feel that game-based learning (GBL) is a waste of time… if not properly understood. Even then, one could argue that "wasting time" is a vital part of learning and perhaps we need to stop insisting that every second counts.

    Game-based learning vs. Gamification: Understanding the difference

    Let’s begin by first addressing the term "game-based learning" and how it compares to its doppelgänger, gamification. Gamification is the application of game mechanics and dynamics to non-game contexts to solve problems, engage users and promote desired behaviours. For example, rewarding acheivements with points, awards or badges for achievement, levelling up, using avatars, quests and collaboration are all gamification features, which elevate games above the mundane activities of normal life.

    The principles of gamification have been applied to the retail and services sectors for years: think of airlines' frequent flyers programs, pubs and bars running "happy hours" promotions, WeightWatchers' points-counting, Foursquare's badges for visiting new places. There are hundreds of examples of where game dynamics have been introduced into non-game contexts to influence behaviour and bring about a desired result.

    Game-based learning in action: More than just play

    Gamification does not refer to the straightforward use of games (whether digital or otherwise) as part of a teaching or learning interaction. A teacher using the board game Monopoly in the classroom to demonstrate the idea of rent is not gamifying the learning environment; they are involving learners in game-based learning. GBL refers to the use of games as tools: as devices for opening discussion, presenting concepts or promoting learner engagement within clearly defined learning objectives, in other words, learning through playing games. Gamification is the appropriation of those principles, mechanics and dynamics that make games work in order to promote engagement or engender a desired outcome.

    Teachers have long introduced games into the learning environment – such as Kim’s Game, Pelmanism and Guess Who? – and the uptake of GBL with digital games is particularly well demonstrated by the work being done by the Institute of Play, and the growing popularity of the likes of Minecraft and SimCity in schools. In terms of our immediate ELT context, pretty much any video game can be repurposed for language learning, in the same way a text, song or website can be. Take, for example, the indie game . Although there is no actual spoken language in the game, the platform puzzle format lends itself perfectly to practising language around predictions or conditionals ("If I pull that lever, the door will open"), recounting events ("I was chased by a giant spider!"), strategising and so on. In this post, we will be referring to existing digital games that have been appropriated into a learning context, as opposed to games that have been designed with a specific educational use in mind.

    Sharma and Barrett’s definition of blended learning provides a useful context for approaching the use of digital games in such modalities, notably the combination of “a face-to-face classroom component with an appropriate use of technology”. We’re making no assumptions about whether the games are being accessed in the classroom, on mobile or online at home. The blend isn’t defined by where a learner is, but by how their use of technology supports and enhances their contact with the teacher.

    The notion of appropriateness in Sharma and Barrett’s definition is critical as, in the case of a GBL project, it assumes a teacher has a familiarity with both the tech and content accessibility of a selected game. Acquiring that level of familiarity with a game requires a certain amount of time engaging with it to determine its fit for the needs of the learners, an activity which might easily be considered off task when compared to the other demands being made on an educator’s schedule.

    How GBL fuels engagement and deeper learning

    The benefits of GBL with digital games are potentially quite profound, however. First, studies indicate that playing video games in general can stimulate the generation of neurons and enhance connectivity between the regions of the brain responsible for memory formation, spatial orientation and strategic thinking. The right pairing of game and learning objectives could be argued to promote situated cognition, a theory that knowledge is constructed through – and inseparable from – social interactions and the context in which they take place. A learner immersed in SimCity stands a much greater chance of understanding the principles of taxation and the provision of public services through playing the role of a mayor, for example, than a learner being walked through the annual budget. As Lim et al. state: “games are effective because learning takes place within a meaningful context where what must be learned is directly related to the environment in which learning and demonstration take place”.

    Early-stage research on mirror neurons is adding a new aspect to the discussion around the immediacy of playing games. In short, mirror neurons suggest that when we observe someone performing an action, there is a brief moment in which our brain cells fire as if we are carrying out that action ourselves. The boundary between observer (player) and observed (in-game character) becomes blurred for a split second. A lot can happen in that split second.

    In addition to the benefits of an immersive, neuron-stroking experience, games demonstrably promote learner engagement by introducing the F-bomb into the mix (fun). They also have the capacity to provide an unrivalled social experience, as in the case of MMORPGs (massively multiplayer online role-playing games). As an example, consider how a leading MMORPG game, World of Warcraft, is applied in learning environments.

    Addressing concerns and embracing change

    However, there are often deep-seated cultural aversions to the use of games in an educational context that GBL initiatives are required to overcome. Critics have said that digital games are anti-social, that they rot your attention span, that they are not legitimate, validated learning resources. Although there is not yet a body of research that can empirically confirm or debunk the effectiveness of games used for learning, surely watching a learner plan, execute and evaluate a project in Minecraft with classmates suggests that those objections are based on dated assumptions. The language learning space in particular is still very much attached to a coursebook paradigm that is predicated on levels and a clearly defined syllabus. Perhaps GBL is too much at odds with an established business model that is the bedrock of too many large education organisations.

    So is GBL a waste of time? We’d argue that it is when its potential is not properly recognised and it is treated as light relief. Games are dynamic, engaging resources capable of delivering experiences and drawing connections that can really ignite a student’s learning experience. Furthermore, they bring a playful and unpredictable aspect to the learning process.